අට පාස් වෙන්න පෙර, ළමා විය නිම උණා
තවම මම තරුණයි, තරුණ විය දිගු උණා
හැඩකාර කෙල්ල මම, කොල්ලො හෙම හිනහුනා
ඒකාලෙ හෙමි හෙමින්, ගෙදරටම දිය උණා
ඔය ඉන්න ගොඩක් අය, මගෙ අතේ දැඩි උණේ
මුහුණ අත පය හෙමත්, මම තමයි හැඩ කළේ
දරු සෙනෙහෙ හැර යමක්, මගෙ හදේ නොතිබුණේ
උබල හැදු මිත්තනිය, නැතිද දැන් පෙනෙන්නේ
කරුණාව මිස යමක් නෑ දෙවියො මවලා
මා නිසා කිසි දිනක නෑ යමකු අඩලා
මැරෙන තුරු මගෙ හදේ දරු සෙනෙහෙ පිරිලා
තුරුලු වී එක වරක් විදගන්න නුබලා
2020, පෙබරවාරි 9 දින මවිසින් මුහුණු පොතේ පලකළ කවි පෙළක්.
No comments:
Post a Comment